جنگ برای ما- صرفا- رویدادی تاریخی نیست. وقتی به “دفاع مقدس” تعریف یافت، به واقعه ای هویت ساز ارتقا یافت که تاریخ ساز هم شد.
این هویت سازی را هم در گونه های مختلف و ساحت های متنوع در شکوه یک مکتب، تحریر کرد. در این باره زیاد گفته شده است و زیادتر هم باید بیان شود تا هم میراث گذشته حفظ شود و هم چراغ های فردا روشنی خود را سرمه چشم ها کند.
ما اگر خواهان فردای امن و سلامت و پیشرفته هستیم، حتما باید دفاع مقدس را خط به خط بخوانیم و قهرمانانش را یک به یک به عنوان سرمشق زیست مومنانه در شرایط گوناگون، فرادید داشته باشیم. در این میان آزادگان جایگاه ویژه دارند.
آنان بر خلاف همگنان جهانی خود، اسارت را تسلیم معنا نکردند بلکه از دل آن به ساحت مبارک آزادگی، نقب زدند. در این ساحت هم ظرافت های ایمانی را به رسم زندگی در آوردند.
سختی و دشواری زندان بانان عراقی و شکنجه گران بعثتی را برجان هموار کردند تا نیروهای نظارتی چون صلیب سرخ و نهاد های حقوق بشری، بر دشمن ما هم درشت نگیرد و رفتار نکند. این را هم ذیلِ قاعده قرآنی” نفی سبیل” می دانستیم.
چه هرچند با عراق در جنگ بودیم اما آن را کشوری اسلامی می دانستیم. پس نباید کاری می کردیم که باعث تخفیف یک کشور اسلامی شود. این را شهید ابوترابی به ادبیات رفتاری برای آزادگان سرمشق نویسی کرد. همین رفتار او هم البته برای زندان بانان بعثی درس آموز بود.
فهم پندار و رفتاری چنین در نگاه اول سخت می آید. سخت هم هست اما وقتی می خوانیم که معلم آزادگان، حضرت سجاد، علیه السلام، در برابر تهدید رومیان برای حکومت غاصب اموی، راه برون رفت می نویسد، دیگر سخت نیست که درس است.
درسی که باید بخوانیم و به سیره امامت، التزام می داشتیم. آنان در میان خود و دشمن البته مرز آشکار داشتند. به جد هم بر این مرزبندی غیور بودند اما این باعث نمی شد در برابر کفار به تحریب این دیوار بدساخته بپردازند.
این یک درس دیگر هم در خود دارد؛ مشکلات داخلی مان را نباید به محکمه دیگران ببریم. چهارچوب ها آنقدر احترام دارند که گاه باید زخم خود را پوشید تا غیر نبیند. باری آزادگان ما در حصار بعثی ها به رفتار از کیان اسلام مراقبت می کردند.
تفاوت ما با دیگران هم دقیقا در همین است. همین که در هر شرایطی رفتار خود را با آموزه های دینی تراز می کنیم. راز موفقیت ما و شکست دشمن هم در همین التزام عملی به دین است. والسلام.
