به گزارش شرق‌نگار به نقل از اقتصادنیوز، در این مطلب آمده است: اخیراً وزیر محترم آموزش و پرورش اظهار داشتند: «در مقطع دبستان مدرسه غیرانتفاعی نخواهیم داشت». در زمانی که وزیر قبلی تعداد بی‌سوادان مطلق در کشور را بالغ بر ۹ میلیون نفر اعلام کرده- که قطعاً تعداد زیادی از آنان کودکان محروم از تحصیل هستند-مسدودکردن این منفذ، یعنی تأسیس دبستان غیردولتی چه کمکی به بهبود وضعیت خواهد کرد؟ و در حال حاضر چه ضرری از سوی این مدارس، متوجه آموزش و پرورش است!؟
یکی از منافع این مدارس برای آموزش و پرورش، کاستن از بار دولت در بودجه است؛- البته اگر این بودجه‌ی کسرشده، به سوی مدارس دولتی سرریز شود-. عدم مدیریت در توزیع بودجه و امکانات برای مدارس دولتی، نباید نشانه‌ی تقصیر را به سمت مدارس غیردولتی روان کند و اگرچه این مدارس، بی‌تقصیر و قصور نیستند، اما باری هرچند اندک را از دوش دولت برداشته‌اند.
افراط‌ها و تندروی‌های دهه‌ی ۶۰ در برخورد با مدارس غیردولتیِ عمدتاً به جامانده از رژیم قبل، نهایتاً در اواخر آن دهه به تصویب تأسیس مدارس غیرانتفاعی(و بعدها، با عنوان غیردولتی) انجامید و چه بسیار کسانی که خود داعیه‌دار مخالفت با آن مدارس بودند، در شرایط جدید، بانیان مدارس به اصطلاح غیرانتفاعی شدند و حتی زنجیره‌ای از این مدارس را با به‌فراموشی‌سپردن شعارهای تند اولیه، بنیان نهادند. تا این‌جای کار، صرف‌نظر از انگیزه‌های غیرانتفاعیشان(!)، لااقل باربردار بخشی از بودجه‌ی دولت شدند و همین قطره نیز از دریای آموزش و پرورش غنیمت بوده و هست.
این که هر وزیر مستعجلی در این وزارتخانه‌ی مظلوم، ناگهان یک زیرساخت را نشانه می‌گیرد و با درافکندن یک ارتعاش بر بدنه‌ی آموزش و پرورش، این پیکر نحیف را به وارث بعدی خود می‌سپارد، الحق امری تعجب‌برانگیز است.
امیدوارم اظهار فوق، جامه‌ی عمل نپوشد؛ که فعلا صدها مشکلِ متقدّم، در نوبت اصلاح و ترمیم است و جلوانداختن نوبت در تعطیلی یا عدم تأسیس دبستان غیردولتی دور از حزم و دوراندیشی است.
