نقش برجسته زنان در ایجاد و نگهداشتِ انقلابِ اسلامی

در انقلاب ها و نهضت ها، وجه غالب، چهره مردانه آن است. به ویژه وقتی بحث درگیری پیش می‌آید و گاه تفنگ در برابر تفنگ قرار می‌گیرد. انقلابِ اسلامیِ ما، اما یک خیزش مردانه نبود بلکه یک نهضت انسانی بود که زنان در کنار مردان پا به میدان گذاشتند و تا آخر ایستادند. رسم الخطی که امام با کلمه در برابر گلوله تحریر می کرد، یکسان در رفتار زنان و مردان جاری می شد. حتی برای زنان باید سهم افزون تری هم در نظر داشت چه مرد تا پشتش به زنی توانمند گرم نباشد، دلش برای زدن به معرکه، قرص نمی شود. زنان عصر انقلاب، هم با اقتدار به میدان می آمدند و هم به مردان خود قوت قلب می‌بخشیدند. از منظری دیگر هم، انقلاب را اگر بخواهیم به جهاد تشبیه کنیم باید بگوییم یک نوع جهاد دفاعی بود که زن و مرد را به میدان مجاهده کشاند. مطمئن می توان گفت که اگر زنان پای کار نهضت نبودند، انقلاب، اصلا پیروز نمی شد. اصلا در هیچ حوزه‌ای نمی‌توان گفت که با نیمی از ظرفیت که مردان باشند پیروزی حاصل می‌شود پس انقلاب را، پیروزی را، باید به نام تمام ملت ایران نوشت. به نام زنان و مردانی که برخاستند تا خواسته‌های حق خود را به کرسی بنشانند. برخاستند تا عدالت را، معرفت را، خوب زندگی کردن را، صلاح را، فلاح را، به عنوان حقی مسلم، بدست آورند. برخاستند تا برای«استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» از جان بگذرند تا فضایی فراهم شود که این جهانشان را چنان بسازد که آن جهانشان را هم تدبیر کند که زیبا گفته است جاودان یاد دکتر شریعتی در مناجات هایش که خدایا! چگونه زیستن را به من بیاموز، چگونه مردن را خود خواهم آموخت. ما با انقلاب، به زیستی متفاوت فکر می‌کردیم و جلوه‌های نابی از آن را در نیز تجربه کردیم. همدلی و زندگی به قاعده رحمت و محبت که در اوایل انقلاب موج می‌زد از جمله همین جلوه‌ها بود. حتی می‌توان گفت “مواسات”ی که در فصل کرونا دیدیم و باز زنان جلودار آن بودند نیز در شمار همان رشحات نورانی است. ما با انقلاب به چگونه زیستن می‌خواستیم برسیم. چیزی که انبیاء، ائمه، علما، صلحا و اولیای خدای رحمان نیز همه وجه همت شان این است که «چگونه زیستن» را به ما بیاموزند، چگونه مردن، ادامه چگونه زیستن است مثل هر فرایند طبیعی که مقصد در انتهای مسیر حرکت قرار دارد. انقلاب هم قرار بود و هنوز هم قرار است که مسیر حرکت را چنان اصلاح کند که مفاسد نتوانند رهزن ایمان و امید مردم شوند. در این عرصه نیز باز زنان هستند که در نقش آفرینی های مومنانه اجتماعی یا در جایگاه مادر و همسر می‌توانند مراقب سلامت مسیر باشند. آنان‌اند که می‌توانند سفره را بکشند از زیر لقمه‌های شبه انگیزی که مرد و پسرشان- خدای نکرده- بخواهد روی سفره بگذارد. آنان هستند که اجازه نمی‌دهند مردان، در مسیر خلاف قدم از قدم بردارند. یعنی از منظر نگهداشت انقلاب هم باز نقش زنان بسیار برجسته است چنان که در فصل ایجاد انقلاب، چنین بود.