کمال حسینی_ درخت زندگی، نماد پایداری، رشد و امید است. هر شاخه و برگ آن، نمایانگر استعدادها، شادیها و آیندهای روشن است. اما همانطور که درخت نیازمند ریشههایی است محکم در زمین، جامعه ما نیز برای رسیدن به توسعه و امنیت باید ریشه های قوی در آموزش و تربیت بدنی رایگان داشته باشد. در غیر این صورت، شبیه درختی است که بدون ریشههای مستحکم، در بادهای تند روزگار، پژمرده و خشک میشود.
اگر ریشههای آموزش و پرورش عمیق نباشند، درخت آیندهمان در معرض خطر است. نداشتن آموزش رایگان، زنگ خطری است که ریشههای جامعه را خشک و بیحاصل میکند، و بیتربیتی و بیتوجهی به تربیت بدنی، مثل بادهای ساحلی است که شاخههای درخت را میلرزاند و میوهی سلامت و دانایی را از آن میدزدد.
آموزش و پرورش، همان خاک غنی است که زمینه پرورش استعدادهای نهان انسان را فراهم میکند. بدون این خاک، دانههای مهارت و علم در دل خاک ناآگاهی دفن میشود و رشد نمیکند.
تربیت بدنی نیز آب حیاتی است که روح و جسم انسان را پرورش میدهد، سلامت جسمانی و روحی را تضمین میکند و جامعهای قوی، فعال و سرزنده میسازد.
در واقع، اگر این دو مقوله مهم رایگان و در دسترس نباشند، آیندهی جامعهیمان در معرض خطر قرار میگیرد. لیگ درختی که ریشههایش کمعمق شده باشد، ناگزیر در برابر بادهای نایاب و آفتهای ناپیدا، آسیبپذیر میشود.
پس باید مراقب باشیم و بیوقفه در حال آبیاری ریشههای آموزش و تربیت بدنی رایگان باشیم، تا درخت زندگیمان استوار و سرسبز باقی بماند.
از سوی دیگر، بیتوجهی و کمکاری، مانند آن است که درختی را در تاریکی و بدون آب رها کنیم؛ این بیتوجهی، آیندهای تاریک و تلخ رقم میزند، آیندهای پر از پژمردگی و زوال. اما با مراقبت، آموزش مداوم و تربیت بدنی رایگان، میتوانیم این درخت را پرثمر و سرسبز نگه داریم، شاخههایی از علم و سلامت، بر آن بنشانیم و سایهای امن برای نسلهای آینده بسازیم.
پس بیایید همگی با هم، نقش باغبانان مسئول، در نگهداری این درخت زندگی را بر عهده بگیریم. نگذاریم بیتربیتی و بیتفاوتی، شاخههای جوان و سرزندهاش را در بادهای تند روزگار، بشکند. بلکه، با اعتقاد و تلاش، درختی قوی و میوهدار بسازیم که تاب آوردهی هر طوفان و باد ناپایداری باشد، و آیندهای سبز و پرثمر برای فرزندانمان رقم بزند.
