شرق‌نگار: مردم ایران بارها و بارها نوع دوستی و ایثار را تجربه کرده اند، تا جایی که مهربانی و کمک به همنوعان در ایرانی ها تبدیل به یک ارزش جاری در کشور شده است.
هر گونه بلایای طبیعی که نقطه ای از سرزمین کشورمان را آزرده است، آرامش مردم ایران را نیز متلاطم کرده است. چه آنهایی که به قصد کمک و حمایت در صحنه اصلی حاضر می شوند و چه مردمانی که با شنیدن اخبار ناگوار از بخش های خبری، غم هموطنانشان را به جان می خرند و سوگوار آنان می شوند.
حاشیه شهر نیز از این اخبار مستثنی نیست، هر از گاهی سوژه ی رسانه ها و مسئولین می شود، بهانه ها متفاوت است
از دغدغه شخصی و از خودگذشتگی یک خبرنگار گرفته تا بازتاب پر اهمیتی که می تواند برای برخی ها داشته باشد.
در واقع مسئله؛ پرداخت های مناسبتی و بدون پشتوانه است، که حتماا تجربه کرده اید،
از نگاه های تحقیر و ترحم آمیز تا حمایتهایی همانند ارتزاق وعده های مناسبتی!
در این گذار مردم تکلیفشان جداست، برای ترمیم حال دلشان هر بار به بهانه ای در قالب پویش های مردمی و حتی شخصی سری به مردمان ساکن در حاشیه شهر می زنند.
رسانه ها نیز همینطور است، همراه مردم یا مسئولین، ادای دین می کنند؛
اما مدیران شهری به عنوان کسانی که حل مسئله را نیز به عهده دارند، طی سالیان گذشته چطور با این معضل مواجه شده اند،
آیا انتظاری که از مسئولان وجود داشته و دارد را می توان هم ردیف مردم تعریف کرد؟
به نظر می رسد حاشیه نشینی به عنوان مسئله ای ناگزیر در پدیده ی میل و رغبت به شهر نشینی در تمام دنیا و بیشتر در کشورهای در حال توسعه در طول سالیان اخیر نیاز کلان به برنامه، خواست و همت مدیران طراز اول شهری پیدا کرده است.
تا زمانیکه پذیرش مسائل مانع از حل مسئله در شهر بشود، نمی توان انتظار معجزه داشت،
چه بسا برای پیامدهای مشکلات حاشیه شهر بارها و بارها در نواحی مختلف شهر هزینه های جانی و مالی بشود، اما به طور قطع درمان زخم اصلی نخواهد بود و باید پذیرفت که مشکلات گوشه های شهر، میدان شهر را نیز متاثر کرده است.
از سوی دیگر بارها و بارها خواندیم و نوشتیم که حاشیه ی شهر نگاهی ترحم آمیز و با برچسپ محقرانه و حتی مجرم آمیز نمی خواهد و درمانش نیز اینگونه خاتمه نمی یابد.
در این مجال، از شهردار محترم آینده تقاضا دارد، حاشیه شهر را در برنامه های کلان و اساسی شهر ببیند، ضمن اینکه با توجه به سطح توانمندی های ساکنین حوالی شهر، بسترسازی غنای فرهنگی را کلنگ بزنند.
به عبارت دیگر، نوع نگاه و تبیین همه ی مردم نسبت به حاشیه ی شهر نیاز فوری به همت خودجوش مدیران دغدغه مند و پر همت شهر دارد.
و یادمان باشد، زخم در هر گوشه ای از شهر درمان و نه مسکن های مقطعی می خواهد.
